Ἔρως καὶ Χάρος πάντοτε δουλεύουν ἐδῶ κάτου
Έρως και Χάρος ανίκατε μάχαν
Ο Έρωντας κι ο Χάροντας τσακώνουνται
στα λόγια
Ποιος είναι ο πιο δυνατός πάνου
στης γης τ’ αλώνια.
Γυρίζει λέει ο Χάροντας που
κλέβει τη χαρά μας:
«Απ’ όντε νοιώσει ο άνθρωπος την
ομορφιά του κόσμου
Το νου του η σκέψη τυραννά που θα
βρεθεί εμπρός μου».
Και απαντά ο Έρωντας που καίει
την καρδιά μας:
«Για κάθε μια ζωή που καις, γεννώ
δυο, τρεις κι απάνω
Κι η πλάση θέλει να χαθεί, όντεν
εγώ πεθάνω».
Και ξαναλέει ο Χάροντας,
ερωτοχτυπημένος:
«Όσο κι αν σπείρεις Έρωντα εγώ θα
το θερίσω
Και είμαι εγώ, ο θάνατος, που τη
ζωή θα ορίσω.»
Κι ανταπαντά ο Έρωντας
κεραυνοβολημένος:
«Δεν ήβρα άνθρωπο στη γης Χάροντα
να σε θέλει
Όμως για έρωτα αρρωστά, για έρωτα
πεθαίνει.»
μόλις εἶν᾿ ἔτσι δυνατὸς ὁ Ἔρωτας καὶ ὁ Χάρος.
Έρως-Χάρος II
Αν έρωτα κατάστηθα για χάρου σ’
εύρει βόλι
Ανεξαιρέτως την καρδιά σου κάνουν
περιβόλι
Ἒστησ᾿ ὁ Ἔρωτας χορὸ μὲ τὸν ξανθὸν Ἀπρίλη,
Έρως-Χάρος III
Παντοτινά δουλεύουνε ο Έρως και ο
Χάρος,
ο ένας με τη δοξαριά, με το δρεπάνι
ο άλλος,
που αν σε λαβώσει στην καρδιά, τ’
ωριμασμένο μήλο,
την πτέρνα την Αχίλλειο, της καρυδιάς
το φύλλο,
αν ειν’ του Έρωτα πληγή, ειν’ ηδονής
οδύνη,
πληγή της διαιώνισης, στην απεραντοσύνη,
αν είναι όμως του Χάροντα, που τράφο
το αίμα κάνει,
φτερούγες βάνει στην ψυχή και τότε
ποιος την πιάνει.
