Παραλλαγές σε στίχους του Δ. Σολωμού

Ἔρως καὶ Χάρος πάντοτε δουλεύουν ἐδῶ κάτου

Έρως και Χάρος ανίκατε μάχαν

Ο Έρωντας κι ο Χάροντας τσακώνουνται στα λόγια

Ποιος είναι ο πιο δυνατός πάνου στης γης τ’ αλώνια.

Γυρίζει λέει ο Χάροντας που κλέβει τη χαρά μας:

«Απ’ όντε νοιώσει ο άνθρωπος την ομορφιά του κόσμου

Το νου του η σκέψη τυραννά που θα βρεθεί εμπρός μου».

Και απαντά ο Έρωντας που καίει την καρδιά μας:

«Για κάθε μια ζωή που καις, γεννώ δυο, τρεις κι απάνω

Κι η πλάση θέλει να χαθεί, όντεν εγώ πεθάνω».

Και ξαναλέει ο Χάροντας, ερωτοχτυπημένος:

«Όσο κι αν σπείρεις Έρωντα εγώ θα το θερίσω

Και είμαι εγώ, ο θάνατος, που τη ζωή θα ορίσω.»

Κι ανταπαντά ο Έρωντας κεραυνοβολημένος:

«Δεν ήβρα άνθρωπο στη γης Χάροντα να σε θέλει

Όμως για έρωτα αρρωστά, για έρωτα πεθαίνει.»

μόλις εἶν᾿ ἔτσι δυνατὸς ὁ Ἔρωτας καὶ ὁ Χάρος.

Έρως-Χάρος II

Αν έρωτα κατάστηθα για χάρου σ’ εύρει βόλι

Ανεξαιρέτως την καρδιά σου κάνουν περιβόλι

Ἒστησ᾿ ὁ Ἔρωτας χορὸ μὲ τὸν ξανθὸν Ἀπρίλη,

Έρως-Χάρος III

Παντοτινά δουλεύουνε ο Έρως και ο Χάρος,

ο ένας με τη δοξαριά, με το δρεπάνι ο άλλος,

που αν σε λαβώσει στην καρδιά, τ’ ωριμασμένο μήλο,

την πτέρνα την Αχίλλειο, της καρυδιάς το φύλλο,

αν ειν’ του Έρωτα πληγή, ειν’ ηδονής οδύνη,

πληγή της διαιώνισης, στην απεραντοσύνη,

αν είναι όμως του Χάροντα, που τράφο το αίμα κάνει,

φτερούγες βάνει στην ψυχή και τότε ποιος την πιάνει.

Let it be (μετάφραση-απόδοση)

(μιλάει ο Ντόντι)

Όταν συλλαμβάνω τον εαυτό μου να έχει αφαιρεθεί από τον κόσμο,

η Μητέρα Μαντόνα έρχεται και με βρίσκει λέγοντας μου λόγια σοφά:

«Άκουσε γιε μου, 

ήταν τόσο μεγάλος ο θάνατός της, 

που επισκίασε πλήρως τον δικό σου, 

έτσι που ενώ πέθανες 

είναι σαν να μην πέθανες»

Lady Di, Lady Di

Lady Di, ω Lady Di

ο θάνατός σου η ζωή μου

Lady Di

Zizu

Ζιζού είναι το προσωνύμιο με το οποίο έγινε γνωστός ο τρίτος λαμπρότερος αστέρας που εμφανίστηκε ποτέ στο Ηλιακό μας σύστημα.

Χαρακτηριστική του ιδιότητα ήταν η τεράστια βαρυτική δύναμη που ασκούσε σε οποιοδήποτε σώμα έμπαινε στο πεδίο εμβέλειας του, κυρίως σφαιροειδούς σχήματος, με αποτέλεσμα να το εγκλωβίζει και να το μεταφέρει στην τροχιά του, ενώ στη συνέχεια το ξεφορτωνότανε κατά βούλησιν, ξαποστέλνοντάς το όπου ήθελε με εξαιρετική ακρίβεια.

Στο τελευταίο του πέρασμα πάνω από τη Γη συγκρούστηκε με κομήτη. Και ενώ οι ειδικοί έλεγαν ότι θα καταστραφεί, κάποια άγνωστη πυρηνική σύντηξη το εξανάγκασε να συνεχίζει να λάμπει και να μεσουρανεί και να γίνει τελικά ο λαμπρότερος αστέρας όλων.

Πάρτι στη λίμνη

Το παρκάκι της γειτονιάς μου είναι ένας ειδυλλιακός χώρος, με μια λιμνούλα γεμάτη χρυσόψαρα και νεροχελώνες, με παιδική χαρά στη σκιά πελώριων πεύκων και όργανα γυμναστικής από αυτά που οι Δήμοι βάζουν τελευταία στα πάρκα για να επιδείξουν έργο. Στο παρκάκι αυτό βρέθηκα προχτές το μεσημεράκι με το σκύλο μου, που τον είχα βγάλει βόλτα για να διαβάσει τα email του. Γιατί είναι γνωστό ότι τα ζώα χρησιμοποιούν αυτήν την τεχνολογία χρόνια τώρα σε αναλογική μορφή και όχι σε ψηφιακή όπως κάνουν οι σύγχρονοι άνθρωποι.

Παρά την έντονη ζέστη υπήρχε κάποιος κύριος, όχι πολύ μεγάλος, ούτε πολύ μικρός, που γυμναζότανε. Μαθημένα τα βουνά στα χιόνια. Αντίθετα κάτω από τις σκιές των πεύκων κάποια οικογένεια προφανώς έκανε υπαίθριο πάρτι για το παιδάκι της. Είναι κι αυτό σημείο των καιρών, να γίνονται πλέον τα πάρτι σε ανέξοδους υπαίθριους χώρους, αφού δεν υπάρχει χρήμα για παιδότοπους ούτε καν για αποκατάσταση κατεδαφίσεων στο σπίτι. Εξάλλου τα παιδιά καλύτερα περνάνε έξω, γύρω από μια λιμνούλα κάνοντας ποδήλατο και παίζοντας με μπάλες.

Ήταν συγκεντρωμένοι κάμποσοι γονείς, είχαν στρώσει τραπεζάκια με φαγητά του ποδαριού, ένα σκοινί με σημαιάκια από το ένα δέντρο στο άλλο, απλωμένο σα μπουγάδα πολύχρωμων ισοσκελών τριγώνων. Και ιδού, πάρτι περιωπής. Τα παιδάκια μόλις είχαν αποφάει και είχαν πάρει τις απόχες τους να πιάσουν τις νεροχελώνες της λίμνης. Είχαν παρατήσει τα πλαστικά πιατάκια και ποτηράκια όπου να ‘ναι, και κάνεις γονιός δεν ενδιαφερόταν να τα μαζέψει. Πού να κουνηθούν, με τόση ζέστη, και κατόπιν των τόσων εδεσμάτων του ποδαριού και οινοπνευματωδών που είχαν καταναλώσει.

Μόνο ο κύριος που γυμναζότανε κουνιότανε, ίδρωνε και ξεΐδρωνε να κάνει τη γυμναστική του και τα παιδιά, που έτρεχαν σαν τρελά μόλις κάποιο έπιανε κάποια νεροχελώνα με την απόχη για να τη δουν. Κάποια στιγμή βαρέθηκαν το βάρβαρο παιχνίδι τους, παρατήσαν τις απόχες και το γυρίσανε σε μπουγέλο μιας και η ζέστη ήταν πολλή και το σήκωνε ένα τέτοιο παιχνίδι.

Τότε συνέβη το εξής: Ο κύριος, ο όχι τόσο μεγάλος μα ούτε και τόσο μικρός που γυμναζότανε, που ίδρωνε και ξεΐδρωνε την ώρα που οι άλλοι κάθονταν και τρώγανε μες στη ζέστη εδέσματα του ποδαριού, κάτω απ’ τη σκιά των πεύκων, και που δεν κουνούσαν να μαζέψουν τα πλαστικά πιατάκια και ποτηράκια που είχαν αφήσει όπου να ‘ναι τα παιδιά τους, διέκοψε για λίγο την άσκησή του, έπιασε μια παρατημένη απόχη από κάτω και κατευθύνθηκε στη λίμνη κάτι για να ψαρέψει. Μόλις έπιασε τη λεία του την άδειασε ευθύς στον κάδο των απορριμμάτων. Ήταν ένα πλαστικό ποτηράκι απ’ αυτά που είχαν παρατήσει τα παιδάκια όπου να ‘ναι και που μια υποψία αέρα θα το είχε εξωθήσει στην ασφάλεια του νερού. Το νερό είναι ασφαλές μέσα στο ποτήρι και το ποτήρι ασφαλές μέσα στο νερό. Έπειτα παράτησε την απόχη ξανά κάτω και συνέχισε την άσκηση του, να ιδρώνει και να ξεϊδρώνει μες στη ζέστη.

Κι ενώ οι γονείς συνέχιζαν αμέτοχοι, να κάθονται ακούνητοι, τρώγοντας εδέσματα του ποδαριού, κάτω απ’ τη σκιά των πεύκων, τα πιτσιρίκια ξανάλλαξαν παιχνίδι, ξανάπιασαν τις απόχες και βάλθηκαν να καθαρίζουν τη λίμνη απ’ τα πλαστικά ποτηράκια που είχαν πετάξει άθελα τους, τα πιατάκια και γενικώς όλα τα επιπλέοντα σκουπίδια που είχε παρασύρει ο αέρας κατά καιρούς στην ασφάλεια του νερού.

Αυτό το μάθημα, που δεν ήταν μάθημα, θα το θυμούνται μετά από τριάντα χρόνια. Χωρίς να τους έχει πει τίποτα και χωρίς να προσπαθήσει έχει προσπαθήσει να συνετίσει ή να τσακωθεί με κανέναν αδιάφορο γονιό. Ο Δάσκαλος είναι αυτός που δίνει το παράδειγμα, δείχνοντας το δρόμο χωρίς να νοιάζεται αν τον κοιτά κανείς και χωρίς να προσπαθεί με ΜΗ και ΠΡΕΠΕΙ να βάλει μέσα στα κεφάλια μικρών παιδιών διδάγματα, γιατί ως γνωστόν τα παιδιά σ’ αυτήν την ηλικία δεν έχουν μυαλό αλλά μόνο κουκούτσια. 

Μετά από αυτό το μάθημα που πήρα κι εγώ, έφυγα ξαλαφρωμένος, με αυτή την αχτίδα ελπίδας που διεφάνει,  κι ο σκύλος μου το ίδιο μετά από κάμποσα email που άφησε όλη αυτήν την ώρα στις αγαπητικιές του.

Δίδυμοι

Σε είπα απλά, αδελφή ψυχή.

Γιατί δεν θυμόμουν πως καταβάθος είμασταν δίδυμοι.

Θα ξέρεις σίγουρα το παράδοξο των διδύμων της θεωρίας Αϊνστάιν:

Αν καβαλήσει ο ένας πύραυλο, που τρέχει με ταχύτητα φωτός

θα βρει τον άλλο γερασμένο επιστρέφοντας.

Σε είπα αδελφή ψυχή, μα είχα ξεχάσει πως είμασταν δίδυμοι.

Τροπικός αστερισμού διατρέχων τη γη περιμετρικά,

πάνε κάμποσα χρόνια τώρα.

Ξέρεις, οι δίδυμοι παρότι δεν είναι σαν τους σιαμαίους,

κολλημένοι, να μοιράζονται ζωτικά όργανα,

εντούτοις, έχουν ασύρματη δικτύωση νευρικού συστήματος,

έτσι που αν λαβωθεί ο ένας αυτόματα να υποφέρει κι ο άλλος.

Δίδυμοι, κι όποιος έχει αντίρρηση ας μιλήσει τώρα ή ας σιωπήσει για πάντα.

Έρωτας διδύμων είναι φαινόμενο, αν μη τι άλλο, ναρκισσισμού.

Χωρίς καθρέφτες, λίμνες και κουραφέξαλα.

Απ’ ευθείας είδωλο ζωντανό, απτό.

Αλλά να ξέρεις, σωστός Νάρκισσος είναι μόνο ο πνιγμένος Νάρκισσος.

Ναι καταβάθος είμαστε δίδυμοι.

Να, κάτι σαν τους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης.

Θυμάσαι; Ή μήπως τότε ήταν που έλειπες στο διαγαλαξιακό σου ταξίδι;

Γι’ αυτό έχεις μάτια από την ατμόσφαιρα του Δία, και δαχτυλίδια απ’ τον Κρόνο.

Γι’ αυτό πάνω στο μάγουλο δορυφορεί μία νέα σελήνη

τα μαλλιά σου στριφώνονται σε μια τυρβάζουσα αλογοουρά,

και η φωνή σου, ω ναι η φωνή σου,

έχει την απόκοσμη χροιά της πρώτης πρώτης δημιουργίας.

Το πρόβλημα με τους απανταχού διδύμους, τέτοιου τύπου

είναι να μην υποπέσουν στο αμάρτημα του έρωτα.

Όχι τόσο για το φόβο της αιμομιξίας και της τερατογένεσης.

Μα για το φόβο της αιματοχυσίας.

Μην στείλει καταλάθος κάποιος μικρός θεός

βέλος, πύραυλο, αεροπλάνο πες το,

όχι να το καβαλήσουν,

μα ευθεία στην καρδιά,

και καταρρεύσουν μες στα πυρακτωμένα σώματα τους,

μέσα στο βάρος της ίδιας τους της βαρύτητας,

και γίνουν μαύρες τρύπες, παραλίγο να πω μαύρα πρόβατα,

παίρνοντας στο λαιμό τους αθώες ψυχές.