Ματίας Αλμοσίνο

Διάβασα το "Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο" του Ισίδωρου Ζουργού. Σε αντίθεση με τις Ρετσίνες του Βασιλιά του ιδίου, (που ήταν μια σκέτη απογοήτευση), οφείλω να ομολογήσω ότι εντυπωσιάστηκα, από το ένστικτο του συγγραφέα, ο οποίος κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης, ανέτρεξε σε αυτήν την περίοδο της ιστορίας, για να πλάσει τον δικό του μύθο. Και αυτό γιατί παρουσιάζοντάς μας τόπους, επιδημίες, οικονομικά δεδομένα, ιστορικά στοιχεία, πολέμους και διαβάζοντάς το στο σήμερα, μπορούμε κάλλιστα να το θεωρήσουμε προφητικό, για όλα όσα συμβαίνουν με τον πόλεμο στην Ουκρανία, την επισιτιστική κρίση που διαφαίνεται και την έξαρση των επιδημιών. Ακόμα λοιπόν και στην απλουστευμένη σκέψη ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, θεωρώ ότι αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον συγγραφέα για την εις βάθος μελέτη του, για την εποχή που μας περιγράφει και τη στέρεα, από πλευράς δομής, αφήγηση της ιστορίας του Ματίας Αλμοσίνο.

Εντυπωσιακή είναι επίσης, η χρήση της γλώσσας. Παρατηρούμε μία συνεχή αλλαγή της λειτουργίας της, αναλόγως με τον τόπο που βρίσκεται κάθε φορά ο ήρωας. Έτσι άλλους ιδιωματισμούς και άλλες λέξεις συναντάμε όταν βρισκόμαστε στη Ζάκυνθο, για παράδειγμα, και άλλους όταν βρισκόμαστε στη Ρωσία.

Ωστόσο, θεωρώ ότι, ο χαρακτήρας του Αλμοσίνο δεν αναπτύχθηκε επαρκώς. Κι αυτό διότι, καθ' όλη τη διάρκεια της αφήγησης, και ενώ γίνεται συνεχώς η προσπάθεια να μας πείσει για τη διάνοια του ήρωα, ο ίδιος ο ήρωας δεν μας δίνει αυτήν την εντύπωση. Ναι είναι μελετηρός. Ναι είναι σπουδαίος γιατρός. Ναι είναι ανιδιοτελής. Ναι είναι ταξιδευτής. Αλλά ούτε σε έναν διάλογο δεν βρίσκεται μία φράση του, που να είναι αντίστοιχη με φράσεις από τους ήρωες του Μαγικού Βουνού ή των Δαιμονισμένων, η οποία να δείχνει πραγματικά ένα ανώτερο πνεύμα.

Παρόλα αυτά, είναι ένα βιβλίο που συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον είναι διατεθειμένος να διαβάσει ένα ογκώδες μυθιστόρημα, κοντά οκτακοσίων σελίδων.