Συγνώμι που πέθανα εδό

 

Διάβασα το βιβλίο

"Συγνώμι που πέθανα εδό"

της Μαρίας Πετρίτση,
εκδόσεις Bibliotheque.

Πρόκειται για ένα βιβλίο στολίδι καθώς νοιώθεις ότι κρατάς στα χέρια σου ένα λεύκωμα με εικόνες. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι μία εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις, αυτό το βιβλίο από την αρχή φέρει το βάρος και το εκτόπισμα μαύρης τρύπας.

Η εναλλαγή των αφηγητών, η σε βάθος ψυχαναλυτική ανάλυση του χαρακτήρα που πρωταγωνιστεί, το κεφάλαιο που είναι γραμμένο γλαφυρά σε τοπική διάλεκτο και ο υπέροχα δοσμένος ερωτισμός κρατούν το ενδιαφερόν τόσο αμείωτο που δημιουργούν το παράδοξο το βιβλίο να ρουφάει τον αναγνώστη και συγχρόνως να ρουφιέται.

Μου άρεσε πολύ και για έναν ακόμα λόγο: διότι μιλάει για τον θάνατο και ο θάνατος είναι ο έρωτας μου... 

Λάδι σε καμβά

 

Η πρώτη μέρα του 2023 με βρίσκει καθισμένο στον καναπέ που λούζεται απ' τον ήλιο, να τελειώνω το πρόσφατο βιβλίο του Αλέξη Πανσέληνου. Δίπλα μου η σύζυγος, ευτυχώς, είναι κι εκείνη απορροφημένη από κάποια ανάγνωση και δεν δίνει σημασία στο τι κάνω. Με το που διάβασα την τελευταία φράση, κλείνω το βιβλίο, το ακουμπάω στο τραπεζάκι και αποσύρομαι σε διπλανό δωμάτιο να κλάψω με την ησυχία μου.

Μακάρι να είναι καλά να μας δώσει κι άλλα τέτοια διαμάντια που ξεχειλίζουν μέσα από τα μάτια μας...

Τι είδε η γυναίκα του Λωτ;

Αν η Ιωάννα Μπουραζοπούλου δεν πάρει ποτέ Νόμπελ λογοτεχνίας, δεν θα είναι έκπληξη. 

Αν όμως το πάρει, ούτε τότε θα πρέπει να είναι έκπληξη...