Ο Όμηρος σαν έγραφε μια ιστορία νέα
Επίκληση απηύθυνε στις Μούσες τις εννέα
Στην Καλλιόπη ειδικά εις τα Πιέρια Όρη
Του έπους την προστάτιδα, την πιο ωραία κόρη
Οι άλλες Μούσες ήτονε Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια
Κλέος και τέρψη θάλλουνε σ’ Ολύμπου γη ενάλια
Η Ερατώ, η Πολύμνια μα και η Μελπομένη
Μ’ άσματα υμνούνε την καρδιά και τσοι ερωτευμένοι
Της ιστορίας, του αυλού μα και της κωμωδίας
Του έρωτα, του ιερού μα και της τραγωδίας
Ηγέτιδα ήταν του χορού η Τερψιχόρη η μούσα
Χορεύγανε και στσοι χαρές αλλά κι όταν πενθούσα(ν)
Η τελευταία κι η στερνή ήταν η Ουρανία
Της Τέχνης γέφυρα με τη Συμπαντική Αρμονία
Γνώριζαν τη συγγένεια πού ‘χανε οι πλανήται
Με της χορδής το άρπισμα π’ αρχεύγει να δονείται
Του Δία κόρες ήτονε από τη Μνημοσύνη
Που τσ’ έλουζε και χτένιζε ψηλά στην Iπποκρήνη
Τη βρύση π’ αποκάλυψε εκεί στον Ελικώνα
Ο Πήγασος σαν χτύπησε τις δυο οπλές στο χώμα
Ο Απόλλωνας τους όριζε τη μουσική τους μοίρα
Ήταν μαέστρος άριστος στο κέντρο με τη λύρα
Κι αυτές ήταν τριγύρω του στης όρχησις το σχήμα
Της αχιβάδας μίμηση ότι ν’ ακούς το κύμα
Εσέρναν τα δοξάρια τους στις κόρδες τους με οίστρο
Και πνέανε μες στους αυλούς και βάραγαν το σείστρο
Έτσι παρουσιάστηκαν στους γάμους του Πηλέα
Π’ έσμιξε με τη Θέτιδα, τη μάνα τ’ Αχιλλέα
Ακόμα και για την ταφή σύρανε το δοξάρι
Στην φτέρνα σαν τον λάβωσε η σαϊτιά του Πάρι
Τις εξυμνήσαν Ποιητές όπως κανέναν άλλο
Και είν’ αυτό το γεγονός πράγμα πολύ μεγάλο
Ο Σολωμός πού ’δε βιολιά σαν φοίτα στην Κρεμόνα
Την Ουρανία ύμνησε, τ’ άστρα λαμπρά και μόνα
Του Γαλιλαίου ο κύρης μες στη δίνη τω Συμπάντω
Με της «Καλλιόπης» την ωδή γέννησε το bel canto
Υπήρξαν κι άλλοι. Κι εγώ, δίχως το άγγιγμά τους
Πενία κατεργάζεται τας Τέχνας στ’ όνομά τους
Κι αν όλα τούτα άρχοντες δεν είν' του ορισμού σας
Πηγαίντε και διαβάσετε του Κάλβου το "Εις Μούσας"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου